Narodowy rząd rosyjski inną, niż rządy niemiecki i austriacki, poszedł drogą. Nie uciekał się do obietnic, od razu zabrał się do czynu. Przed ogłoszeniem odezwy do narodu polskiego śmiało, nie licząc się z  trudnością położenia w chwili obecnej ani z ogromem zadań podejmowanych, ustanowił Komisję Likwidacyjną, powierzając jej obowiązek usunięcia z dróg, którymi przyszłość kroczyć będzie, dziedzictwa umarłej przeszłości. […]

Utworzenie Komisji [28 marca 1917] opartej na zasadzie równego udziału obu narodów, połowa Polaków, połowa Rosjan, wśród których nie masz innych prócz wypróbowanych przyjaciół wolności i równości zarówno polskiej, jak rosyjskiej, i którzy we wspólnej pracy i walce szukać mają nowych form nowego życia, a nadto jeszcze mianowanie przewodniczącego Polaka – czyż to nie są najlepsze, najistotniejsze gwarancje czystości zamiarów w rozstrzyganiu sprawy polskiej, jasnej ich treści, niewzruszalności zobowiązań danych, wynikających z uznania zupełnej wolności i równości obu narodów. Mam zaszczyt wyrazić głęboką wdzięczność za to, że Rządowi Tymczasowemu podobało się mnie na to wysokie i trudne stanowisko powołać, że powierzono mi z zaufaniem kierownictwo tej sprawy, od której prawidłowego postawienia zależą interesy obu narodów, interesy wielkiej rzeszy ludzi, których losy związane są z likwidacją instytucji Królestwa Polskiego, i wreszcie ustalenie należytych warunków dla powstania i utrwalenia dobrych stosunków sąsiedzkich rosyjskiego i polskiego narodu w dalszym ich życiu. […]

Piotrogród, 20 kwietnia